ΕΡΓΑΣΙΑ - ΑΛΙΕΙΣ- ΚΑΡΑΒΟΜΑΡΑΓΚΟΙ - ΣΦΟΥΓΓΑΡΑΔΕΣ
Η περιοχή του Αγίου Κωνσταντίνου στον Βόλο, από τα χρόνια του Μεσοπολέμου, του 50 και λίγο του 60, ήταν το στέκι των ψαράδων. Σ’ εκείνο τον χώρο, δίπλα στην εκκλησία και τον μύλο του Ζαρζάμπα, ‘γεμίζανε’ καθενός οι κόρες των ματιών από καΐκια και βάρκες μέσα και έξω από το νερό. Μύριζε ο τόπος θαλασσινή αύρα κι αλμύρα, ψάρι, καμένο μπογιατισμένο ξύλο, ριπολίνες και νέφτι, καθώς και κείνη η σιτεμένη ψαρίλα που διατηρούν στα εσωτερικά τους μέρη τα αλιευτικά καΐκια.
……………………………………………
Οι ψαράδες της περιοχής Μαγνησίας πολλαπλασιάστηκαν μετά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922, από τους πρόσφυγες που ήρθαν εδώ, οι οποίοι γνωρίζανε πολύ καλά το επάγγελμα του αλιέα. Όμως κανείς από αυτούς δεν έγινε πλούσιος από την εργασία αυτή, μιας και τα χρήματα που κέρδιζαν από την πώληση των ψαριών ήταν μηδαμινά. Και κάτι άλλο… εκείνα τα χρόνια η δουλειά του ψαρά ανήκε στα υποβαθμισμένα επαγγέλματα και πολλοί από τους ανθρώπους της πόλης δεν την είχαν σε μεγάλη υπόληψη.
Γιώργος Καφενταράκης, Αλιείς και Αλιεία στη Μαγνησία
Η οργανωμένη σπογγαλιεία άρχισε στο Τρίκερι από την προεπαναστατική περίοδο (1790-1815). Αρχές του 1800 εγκαθίσταται στο Τρίκερι ο Σταύρος Καρπετόπουλος, σφουγγαράς από τα μέρη του Ελλησπόντου, που ψάρευε το σφουγγάρι με γυαλάδικη βάρκα βουτώντας ο ίδιος, αλλά και με καμάκι. Ήταν ριψοκίνδυνος και δεν λογάριαζε τις φουρτούνες της θάλασσας, γι’ αυτό τον φώναζαν καπετάν Φορτούνα. Ο γιος του, Κωνσταντής Φορτούνας, γύρω στα 1880 φέρνει από τη Γαλλία το πρώτο σκάφανδρο στο Τρίκερι. Από αυτή την εποχή αρχίζει μια σημαντική ανάπτυξη της σπογγαλιείας στο Τρίκερι, με προοδευτική συντεχνιακή οργάνωση, με αποτέλεσμα η σπογγαλιεία να γίνει ένα ισχυρό και προσοδοφόρο επάγγελμα για τον τόπο.
Κάθε χρόνο οι σφουγγαράδες έκαναν τρία ταξίδια, που διαρκούσαν από 40 μέρες έως και 3 μήνες το καθένα. Το ξεκίνημα των σφουγγαράδων για το ταξίδι ήταν σταθμός για τον τόπο. Το κάθε σπίτι είχε και δικό του άνθρωπο και ο χωρισμός ήταν μεγάλος καημός. Η αγωνία να γυρίσει πίσω ο σφουγγαράς ήταν καθημερινό μαρτύριο. Κι ο γυρισμός, αν δεν υπήρχε ‘χτυπημένος’ δύτης, ήταν πανηγύρι και ξεφάντωμα για όλους.
Νίκος Χαρατσής, Ημερολόγιο 2007, Σφουγγαράδες και σφουγγαράδικα καΐκια του Τρίκερι, έκδ. Πολιτιστικού Κέντρου π. Κοινότητας Τρικέρων
